تای چی چوان سنتی خاندان یانگ

تای چی چوان یک خانواده است

تای چی چوان یک خانواده است

گفتگویی با استاد یانگ جون

‏

TAIJIQUAN IS ONE FAMILY
‏
‏An Interview with Grand Master Yang Jun

مصاحبه کننده : بیل واش (Bill Walsh) با کمک هُلی سویینی (Holly Sweeny) و اُودی پیل (Audi Peal)

برگردان به فارسی: مقداد عبدی (Meghdad Abdi)

تاریخ انجام مصاحبه : سال 2014

عکس بالا از راست به چپ: استاد جُونگ جِن شَن (Grand Master Zhong Zhenshan) (سبک وو/هاو)، استاد چِن جِنگ لِی (Grand Master Chen Zhenglei) (سبک چن)، استاد یانگ جِنگ دو (Grand Master Yang Zhenduo) (سبک یانگ)، استاد سون یونگ تیان (Grand Master Sun Yongtian) (سبک سون)، استاد ما هَی لونگ (Grand Master Ma Hailong) (سبک وو).

پیش گفتار (Foreword):

مطالعه و سپس برگردان گفتار بزرگان تای چی، همواره مایه مسرت و شادی و مهم تر از همه آموختن بسیار است. اکنون از اینکه فرصتی دوباره دست داد تا با مقاله ای دیگر از یکی از اساتید بزرگ و به نام تای چی همراه تای چی کاران و علاقمندان به این هنر باشیم بسیار خرسندیم. نام مقاله ی حال حاضر گویای اهمیت آن است، "تای چی چوان یک خانواده است." شیوه ی نگرش و تعامل اساتید و تای چی کاران در بالاترین سطوح از تای چی، درسی بزرگ برای هر کدام از ما به عنوان عضو کوچکی از جامعه ی جهانی تای چی است. پیش از سبک ها و نام ها، تای چی روشی یکتا و واحد است که همگی ما را گردهم آورده و فرصتی جهت آشنایی، دوستی، آموزش و آموختن در اختیارمان نهاده است.

این یکپارچگی در معنای کلمه ی تای چی نهفته می باشد. عبارت مشهوری که در تعریف تای چی در متون کلاسیک تای چی آمده است، "تای جی، آن که از ووجی متولد می شود و مادرِ این-یانگ است. در حرکت متکثر می شود، و در سکون یک می گردد"، معنایی روشن دارد: "یکی بسیار و بسیار اندکی شد^۱". حرکت از یک به سوی بسیار یا همان تکثر در معنای مورد نظر ما در این بحث، همان توجه به سبک ها و شیوه های گوناگون تای چی است که در عین حال، تای چی به عنوان اصل واحد، در تمامی اشکال و سبک ها جاری و ساری است. و اما حرکت از بسیار به یک یا همان یکپارچگی و یگانگی در اینجا توجه به تای چی به عنوان یک کل واحد است، یک خانواده. بنابراین نخستین گام در پرداختن به تای چی مستلزم توجه به این هر دو جنبه از هنر تای چی است. پیشرفت پیوسته و استوار تای چی نیازمند تقویت چنین دیدگاهی در تک تک تای چی کاران است.   

در این گفتار همچنین به دو نکته مهم و کلیدی به زیبایی پرداخته شده است، فان سونگ (نرم و رها سازی) و نحوه ی استفاده از کمر. توجه به نظرات استاد یانگ جون (Master Yang Jun) در این خصوص و نکاتی که در مقاله ای که چندی پیش از استاد چن جنگ لی (Master Chen Zhenglei) منتشر کردیم، سختی و نرمی در تای چی چوان خاندان چن، روشن کننده ی بسیاری از ابهامات بوده و نیز بار دیگر یادآور ریشه ی مشترک سبک های تای چی و نیز نزدیکی و تطابق دیدگاه اساتید برزگ تای چی است. امید است که کوشش مشترک صورت گرفته در این برگردان مفید واقع گردد.

با سپاس،

مقداد عبدی

خرداد ماه ۱۳۹۳ 

------------------------------

1- از دیباچه ی کتاب گلشن راز شیخ محمود شبستری: جهان خلق و امر اینجا یکی شد       یکی بسیار و بسیار اندکی شد.

سال 2014 سال مهمی برای تای چی چوان است. باری دیگر اساتید بزرگ سبک های سنتی در سمپوزیوم تای چی چوان گرد هم می آیند و گنجینه های کهن خانواده های خود را با دیگران در میان می گذارند. امسال با توجه به کناره گیری استاد یانگ جنگ دو، استاد یانگ جون نماینده خاندان یانگ خواهد بود. در پایان سمپوزیوم سال 2009، استاد یانگ جون (توسط استاد یانگ جنگ دو) به عنوان پنجمین میراث دار تای چی خاندان یانگ برگزیده شد.

استاد یانگ جنگ دو از سال 1991 در کشور آمریکا به آموزش مشغول بوده و استاد یانگ جون ایشان را در این امر یاری می داده است. اخیرا در گفتگویی با استاد یانگ جون از او پرسیدم که در این دوران طولانی شاگردی چه آموخته و همچنین در مورد گرد هم آیی اساتید بزرگ سبکهای سنتی نظرشان را جویا شدم. او همچنین در مورد اهمیت دو مهارت پایه ای که لازمه ی پیشرفت در تای چی چوان می باشند صحبت کرد: نرم و رها ساختن (relaxing، فانگ سونگ) و استفاده از کمر.

* بیل والش: شما میزان بسیار زیادی از وقت و انرژی خود را در راه ایجاد و نیز پشتیبانی از سمپوزیم تای چی چوان که در ماه جولای امسال (2014) برگزار می گردد، صرف نموده اید. همچنین اساتید بزرگ سبک های مختلف تا چی را کنار هم جمع خواهید کرد. از چه روی این برای شما اهمیت بسیار دارد؟

* استاد یانگ جون: امروزه بسیاری از گرد هم آیی های تای چی چوان با محور مسابقات برگزار می گردند. خواسته ی من مشاهده ی رویدادهای بیشتری با تأکید بر روی آموزش است. امروز تمرکز بسیار زیادی بر روی سبک وجود دارد چرا که هر سبکی خصوصیات ویژه ی خود را دارد. هفتاد سال پیش تنها صحبت از یک تای چی چوان بود، تنها مربیان و اساتید تای چی، و نامی از سبکهای خاص در میان نبود. همانطور که در طول زمان روشهای گوناگون این اساتید بیش از پیش روشن شد، تای چی به سبک های گوناگون تقسیم و نامیده شد. با این حال ما همگی از یک تای چی برآمده ایم. ما همه از یک  ریشه با اصول یکسان و فنون مشابه برآمده ایم. همه راجع به یک انرژی صحبت می کنیم و هر سبک تنها آن را به شکلی متفاوت اجرا می کند.

 شعار مورد استفاده توسط خاندان یانگ در تمامی گردهم آیی های تای چی

این تنوع به هنرجویان انتخاب بیشتری می دهد و شاید جذابیت بیشتری ایجاد کند اما تای چی را شاخه شاخه (متکثر) می نماید. هدف من تحقق بالاترین سطح از نمایش است تا مردم وجوه تمایز سبکها و چگونگی آن را مشاهده کنند. آنها نمایندگان شناخته شده ی هر سبک را ملاقات نموده و این حقیقت که ما همگی یک خانواده ی تای چی هستیم را درک خواهند کرد.

* بیل والش: چرا شخصی باید به سمپوزیم آمده تا سبکی به غیر از سبک خود را فرا گیرد؟

* استاد یانگ جون: دلایل بسیاری وجود دارد. نخست، انتظار ما این است که شما به سبک های حاضر به چشم خریدار نگاه نکرده، سبک خود را دنبال کنید و از سایر سبکها نیز نکاتی بیاموزید. همانطور که خواهید دید هر سبکی خصوصیات و حال و هوای مخصوص به خود را دارد.

 
دوم آنکه (اگرچه) شیوه ی اجرای آنها با هم متفاوت است، با این حال از نقطه نظر اصول شباهت بسیار زیادی دارند. سوم، هر سبکی شیوه های تمرین متفاوتی دارد. این منظرهای گوناگون شما را یاری می کند که شیوه ی پرداختن به تای چی خود را از زوایای دیگری نظاره کرده و درک نماید.

* بیل واش: ممکن است در این زمینه نمونه ای بیان کنید؟

* استاد یانگ جون:  به عنوان نمونه، وقتی در مورد سبک چن صحبت می کنیم، از روشی استفاده می کنند که آنرا «رسیدن ابریشم» (Silk Reeling) می نامند. ما (در سبک یانگ) از عبارت رسیدن ابریشم استفاده نمی کنیم. اگر به  نحوه ی رسیدن نخ  از تارها دقت کنیم، می بینیم که باید به طور یکنواخت پیچانده و کشیده شده و در غیر این صورت پاره می شوند. سبک چن شرح می دهد که شما باید حرکات مستقیم را با حرکات دورانی در هم آمیخته و یکپارچه سازید تا حرکات پیچشی را اجرا نمایید. هنگامی که در مورد زمان اجرای چنین هماهنگی هایی در کمر، ناحیه ی پشت (و شانه ها)، و در دستها هنگامی که در حال دوران هستند، صحبت می شود شیوه ی بیان ایشان با جزییات بیشتری همراه است، اینکه چه زوایایی در درون و چه زوایایی در بیرون قرار دارد، و نیز تعادل وضعیت ها (ی قسمتهای مختلف) در حین حرکت.

آنها (سبک چن) به روشنی این موارد را تعریف کرده اند. ما و سایرین (سایر سبکهای سنتی)، ایده ی ساده تری داریم. ما در مورد کجا و کی صحبت نمی کنیم، اما در واقع، کاری بسیار مشابه را انجام می دهیم. با مطالعه ی این روش با اساتید سبک چن، می توانید درک عمیق تری از وجود این حالات بدست آورید. چرخش و دوران ما بسیار شبیه و نزدیک به تئوری آنهاست اما شیوه انجام ما متفاوت است. در پایان متوجه خواهید شد که اگرچه (در سبک یانگ) نامی برای آن [رسیدن ابریشم] وجود ندارد، ما نیز با همین دید و نظر کار می کنیم.

* بیل والش: خصوصیات ویژه و یکتای فرم های هر یک از این سبک ها کدام ها هستند؟

* استاد یانگ جون: سبک یانگ به صورت قالب بزرگ اجرا می شود، همراه با حرکات آرام، یکنواخت و به شکلی برازنده. شایان ذکر است که حرکات، پر زینت نیستند و به شکلی ساده و روشن طراحی شده اند.

در سبک چن، حرکات گاهی سریع انجام شده و گاهی آرام، همراه با چرخشها و پیچشهای بسیار و  اجرای حرکات (تخلیه ی) انرژی انفجاری (فاجین).

سبک وو/هاو در قالب کوچک اجرا می شود و تأکید ویژه ای بر اجرای مفهوم باز شدن و بسته شدن (جمع شدن و گستردن؛ انقباض و انبساط) دارد. حرکات آنها کوچک ولی بسیار قوی ست. هنگامی که سبک وو/هاو را تمرین می کنید حس خواهید کرد که انرژی شما را افزون می کند.

در سبک وو ( از خاندارن وو جییِن چوان) بدنشان تمایل آشکاری رو به جلو دارد اما در حقیقت این تمایل رو به جلو حول مرکز آنها صورت می گیرد، و استقراری بسیار استوار و مستحکم دارند. آنها ملزومات متفاوتی برای شکل (قرارگیری) بدن، استقرارها و تمایل (بدن) دارند. شما می توانید روشهای ایشان را با استقرارهای خود مقایسه نمایید و ممکن است این سبب بهبود استقرارهای شما شده و تعادل بهتری در تمرینات تان به شما ببخشد.

سبک دیگر، سبک سون است. استقرارهای ایشان، فنون مربوط به شینگ ای (Xing Yi) را در خود جای داده و نیز شیوه ی چرخش و گردش بدن را از باگوا (Bagua) اقتباس نموده است. تکنیک های دست این سبک بر پایه ی سبک وو/هاو شکل گرفته اند. تمامی اینها ترکیب شده و در یک سبک جمع گردیده است. بنابراین می توانید حال و هوای سبک وو/هاو را در ترکیب با این سایر فنون مشاهده نمایید.

تمام این سبک ها می توانند اندیشه هایی را جهت بهبود و پیشرفت در سبک تان در ذهن شما ایجاد کنند. هر سبک خصوصیات و حال و هوای مربوط به خود را داشته و ما می توانیم از هر کدام از آنها یاد بگیریم، از طریق توجه به فنونی که در هر کدام از آنها برجسته تر می باشد. آنگاه تصمیم با ماست که این حالات را به سبک خود (به شیوه ی تمرین تای چی خود) بیفزاییم یا خیر.

* بیل واش: آموزه های پدربزرگ شما، استاد یانگ جنگ دو، در نحوه ی آموزش و تعامل شما با گروه ها (ی هنرجویان) چگونه تأثیری داشته است؟ شما برای مدتی طولانی دستیار و شاگرد ایشان بودید، او آموزش می داد و شما نظاره می کردید.

* استاد یانگ جون: پدر بزرگم عبارتی خوشنویسی شده را با این مضمون به من داد:

«正脉承传»
‏«Zhèng Mài Chéng Chuán»

«to receive the teaching and carry on and hand them down directty from the vein»

آموزه ها را دریافت کن، راه را ادامه بده و آنها را بسپار، به طور مستقیم و با تمام وجود.
(چنانکه از رگ های بدنت بیرون می آیند)

من در برابر انتقال این دانش احساس مسئولیت می کنم، در عین حال باید راه خود را برای آموزش و منتقل کردن این میراث پیدا کنم. پدربزرگم بر روی (شیوه ی) تفکر من، درک من از کلاس و نیز فلسفه ی خانواده ام و تای چی آنها و بسیاری مسائل دیگر تأثیر گذاشته است. به عنوان مثال، در چین، نظریه این-یانگ (yin-yang) پیشنهاد می کند که بایستی بر روی هر دو مورد گروه (گروه هنرجویان) و موادِ (درسی) حساس بود. همچنین بایستی خط سیر زمان را دنبال نمود. حین آموزش، و در طول زمان، باید مواد (درسی و آموزشی) را تغییر بدهید. بنابراین در  رابطه ی بین هنرجو و مربی همواره این سوال مطرح است که بهترین شیوهی آموزش کدام است؟

بله، من پدربزرگم را نظاره می کردم و فکر می کردم، نه به این که چگونه آموزش خواهم داد، تنها شیوه ی بیان و ارائه ی مطالب او را مطالعه نمی کردم، بلکه چگونگی تعامل و معاشرت او را مشاهده می کردم، می آموختم چگونه فرد خالص و صادقی باشم، درباره ی سخاوت و صبر از او یادگرفتم. من همواره در خاطر خود چگونگی ابراز تواضع، سخاوت و صبرِ پدربزرگم را مرور می کنم و یادآور می شوم. سازمان دهی و ترتیب مواد و مطالب باید با سطح گروهی که با آن کار می کنید، هماهنگ باشد. همه چیز انعطاف پذیر است و ثابت نیست. پدربزرگم به من یاد داد که موفقیت با سخت کار کردن حاصل می شود، با این حال شیوه ی تدریس یک مسئله ای فردی ست، و ما باید راه خود را بیابیم. او می گوید: "تمرین کردن و ارتقا مهارت هایت هرگز انتهایی ندارد. به هیچ وجه نمی توان شیوه ی آموزش دیگری را به طور کامل کپی (نسخه برداری) کرد."

مجموعه ی افرادی که امروز به تای چی می پردازند از لحاظ سنی و محیطی با گذشته متفاوت اند. فرهنگ در هر جایی متفاوت است، تای چی در سرتاسر جهان گسترش یافته و من باید خود را با فرهنگ های گوناگون تطبیق بدهم. امروز، من بیشتر با هنرجویان ارتباط دارم و از شیوه ی سوال و جواب استفاده ی بیشتری می کنم. باید منعطف باشم و درک کنم که هرگز تنها یک راه برای آموزش وجود ندارد. وقتی که پدربزرگم به آمریکا آمد بیشتر افراد تمرکز بر روی یاد گرفتن حرکات فرم داشتند. از منظر بیرونی، اصلاحات زیادی می بایست انجام می شد. هنر جویایی که فرم ما را می آموختند خود به خود به دنبال حفظ حال و هوا و خصوصیات ویژه ای که همراه این فرم بود، بر می آمدند. این، نیاز به اصلاح فرم بیرونی را ایجاب می نمود. اکنون پس از بیست سال، شاگردان بسیاری داریم که می توانند حرکات را آموزش داده و خصوصیات و حال و هوای سبک سنتی یانگ را ارائه دهند.

اکنون، بیشتر بر روی شیوه ها و کاربردها متمرکز هستم. اینک شرح و بیان چگونگی کاربست ده اصل بینادی در تمرینات مان، در فرم ها و حرکاتمان از اهمیت بیشتری برخوردار است. اگر درکی پایه ای از فرم نداشته باشیم درک اینگونه توضیحات و آموزه ها سخت می نماید. (به عنوان نمونه) از همان ابتدا بر روی اهمیت استفاده از کمر تأکید داشتیم. اینک باید روشن تر از گذشته توضیح دهیم که دقیقا چگونه باید از کمر استفاده نمود، چگونه باید بالاتنه ، میان تنه و پایین تنه را با کمر هماهنگ سازیم. همچنین باید شرح دهیم که چگونه باید حرکات پا و استقرار ها به کمر متصل باشند.

مثال دیگر این است که، نشست کمانی (گونگ بو) را می دانیم و نیز نشست بی بار (شو بو) را، اما آیا شباهت ها در استقرار پا را می دانیم اینکه شیوه ی پایه ای کدام است؟

چالش من آموزش این مفاهیم است. برای تجربه کردن و چشیدن طعم سبک ما، سه چیز لازم است. نخست، در استقرار پاها به شکل مستقیم/ قطری است، به این معنا که پای جلو مستقیم و پای عقب به صورت قطری است و بین دو پا فاصله ای وجود دارد (فاصله عرضی). در نشست کمانی، این فاصله به اندازهی عرض شانه ها است. دوم اینکه وزن باید بر روی نقطه ی چاه جوشان (涌泉، yǒngquán) قرار گیرد و سوم اینکه محل اتصال دو پا به یکدیگر (crotch)، بایستی باز و گرد باشد (open & rounded). صرف نظر از اینکه چه حرکتی را اجرا می کنید تمامی این سه مورد باید حاضر باشند.

آمیختن این مفاهیم با فرم نیاز به زمان دارد، و من باید در طی این فرآیند صبور باشم. پدربزرگم یکی از عبارات کنفسیوسی را به من یادآور می شود که باید متناسب با سطح گروه، آموزش بدهی. نباید چیزی را که درک نخواهند کرد آموزش بدهی و در غیر این صورت آنها را نا امید خواهی ساخت. در عین حال، نباید چیزی که پیش از این می دانند را نیز آموزش دهی و یا آنها را خسته خواهی کرد.

* بیل واش: درک کدام یک از مفاهیم بیش از سایرین برای هنرجویان مشکل است؟

* استاد یانگ جون: در واقع، در شیوه ی ما، دو مفهوم وجود دارند که از همان ابتدا تاکید زیادی روی آنها داشته ایم. این دو برای هنرجویان در اولیت می باشند و باید به طور صحیح آنها را انجام دهند. این دو، رهاسازی (فان سونگ) و چگونگی استفاده از کمر جهت هماهنگ سازی بالاتنه، میان تنه و پایین تنه هستند. گاهی هنرجویان با یک هماهنگ سازی خاص مشکل داشته و احساس می کنند نمی توانند آنرا به درستی انجام بدهند. اما در حقیقت دلیل آن عدم درک صحیح این دو مورد پایه ای است. آنها احساس می کنند که نمی توانند این هماهنگی را ایجاد کنند و دلیلش این است که از کمر حرکت نمی کنند. یا احساس می کنند که نمی توانند انرژی را منتقل کنند، دلیل آن نیز روشن است، زیرا نرم  و رها (فان سونگ) نیستند، یا بسیار وانهاده و سست هستند و یا خیلی سخت وگرفته اند. در این مورد ما از ابتدا صحبت می کنیم و پیشرفت هایی نیز رخ می دهد، با این حال این بخشی است که مشکلاتی بنیادی را موجب می شود.

* بیل واش: فکر می کنید هنرجویان جهت رها سازی (فان سونگ) باید بیشتر بر روی کدام قسمت کار کنند؟

* استاد یانگ جون: رهاسازی (فان سونگ) از دو قسمت تشکیل شده است: به صورت انفرادی و به همراه یار تمرینی. نخست مربوط به تمرین بدنی است، از طریق تمرینات روزانه، مدتی که در طول زمان، تمرین می کنیم. تکرار آگاهانه بدن تان را با حرکات و حال و هوای سبک آشنا می سازد. شما باید به گونه ای که از بدن خود استفاده می کنید توجه (آگاهانه) داشته باشید و این را بر طبق ده اصل بنیادی انجام دهید. این یک بخش از تمرین رها سازی (فان سونگ) است که به صورت انفرادی انجام می دهید. حتی زمانی که به مراقبه ی ایستاده می پردازید [جن جوانگ]، این نیز یک شکل از تمرین رهاسازی است.

 بواسطه ی انجام این تمرینات هنرجویان در حرکاتشان نرم تر و رهاتر می گردند. اما وقتی با یک یار به تمرین می پردازند همچنان دچار مشکل می شوند. وقتی در تویی شو با یک یار به تمرین می پردازند، اگر یارشان با سرعتی متفاوت با آنچه به آن عادت دارند حزکت کند، به راحتی نمی توانند هماهنگی را در خود حفظ کنند. این به دلیل پراکندگی و آشفتگی ذهن است، و یا به این خاطر که تجربه ی کافی با این حریف ندارند. پس سخت و گرفته می شوند. تمرین انفرادی اگرچه اهمیت دارد، باید با شخص دیگری نیز تمرین کنید، با افراد مختلف، در سطوح مختلف و با سرعت های متفاوت.

تای چی از نظریه ی این- یانگ پیروی می کند. اگر تنها فرم ها را به صورت انفرادی تمرین کنید، تنها یک سوی آنرا [تای چی را]  فرا می گیرد. بنابراین، مطابق این تئوری، یک سوی را به صورت انفرادی فرا می گیرید، اما این موجب درک سوی دیگر نخواهد شد. شما باید سوی دیگر را نیز، از طریق تمرین با دیگران، فرا گیرید. این تجربه ای متفاوت از هماهنگ سازی حرکات، وضعیت ها و نیز انرژی را به شما می دهد. این گونه از تمرینات به شما یاد می دهد چگونه خود را نرم و رها ساخته تا بتوانید مانند یک سیال باشید، تا بتوانید در هر شکل و فرمی قرار گرفته و بدین سان با حریف خود در تعادل قرار گیرید.

هنگامی که با یار تمرین خود در حال تویی شود هستید، مهم است که به او متصل شوید و بپیوندید. شما باید رها (سونگ) باشید، تا اینکه نرم (soft) بوده و بتوانید به حریف خود بپیوندید. همه می دانیم که یک سیال دارای شکل نیست. اگر آب درون لیوان باشد، این لیوان است که به آب شکل می دهد. اگر آنرا درون یک نعلبکی بریزید. مسطح می گردد. هنگامی که با حریف های گوناگون به تمرین می پردازید، تجربه می اندوزید. وقتی نرم و رها بوده و ذهن تان آرام باشد، تعادل را خواهید یافت و می توانید به حریف خود پیوسته و متصل بمانید. اگر سخت و گرفته شوید، [در بدن تان] گوشه ها و زوایایی ایجاد شده و نمی توانید به او متصل شوید. رها سازی (فان سونگ) بسیار ساده می نماید اما تسلط به آن مشکل است.

* بیل واش: آیا ممکن است با جزئیات بیشتری در مورد مفهوم رها سازی صحبت کنید و اینکه چگونه قسمت های مختلف بدن راتحت تأثیر قرار می دهد؟

* استاد یانگ جون: در تای چی خواست ما این است که شما دارای ریشه بوده [در استقرار و حرکت] تا استوار و متعادل باشید. در زبان چینی می گوییم، sōng chén (سونگ چِن، 松沉) یعنی رها و نشست-کرده. چِن به معنای نشست کردن است. نرم و رها شدن و نشست کردن (سونگ چن) گام های مهمی در یکپارچه سازی انرژی هستند. یکپارچگی با استفاده از کمر صورت می گیرد که بدن را هدایت می کند. سایر (قسمتهای) بدن باید نرم و رها بوده تا بدن بتواند در پی آن (کمر) حرکت کند. همانند تازیانه می ماند، کمر به مثابه دسته ی آن و بدن مابقی تازیانه است. باید انرژی را به نوک و لبه ی (تازیانه) منتقل کنیم. بسته به سرعت تان، باید به میزان صحیح رها (سونگ) باشید.

میزان صحیح رها (سونگ) بودن چیست؟ اگر فرد بیش از اندازه سخت و یا بیش اندازه سست باشد آنگاه او رابطه ی پویای این–یانگ را جاری نساخته است. خواسته ی ما تعادل این نیروها در هر دو سمت است. نه بیش از اندازه سخت و نه بیش از اندازه سست. در حقیقت این تعادل در یک محدوده و دامنه برقرار است. برخی از افراد کمی سخت تر، برخی کمی نرم تر هستند و این اشتباه نیست، بلکه نوعی ترجیح شخصی است. تشخیص اینکه آیا شما در محدوده صحیح قرار دارید یا خیر توسط خود شما مشکل است. آیا چابک و سریع هستید؟ آیا پر و خالی شما روشن و مشخص است؟ آیا تنفس شما عمیق و انرژی شما یکپارچه است؟

این پرسشها شما را در فهم اینکه آیا بدن شما یکپارچه است، یاری می کنند. وقتی با یاری تمرین می نمایید، بیشتر متوجه می شوید. وقتی زیادی سخت هستید، حریف می تواند با هل دادن شما روی ریشه ی شما اثر بگذارد. وقتی زیادی سست هستید، دفاعی در اطراف بدنتان نداشته و حریف به درون بدنتان راه یافته و مرکز شما را می یابد. وقتی هنرجویی زیادی سست باشد، انرژی را به دست ها و پاها بسط نداده و نمی تواند حریفِ در حال حمله را دور کند.

* بیل واش: وقتی که فرد به صورت انفرادی تمرین می کند چگونه می تواند بازخورد مناسبی از اینکه آیا بدن او یکپارچه است یا خیر، دریافت کند؟

* استاد یانگ جون: روش تمرینی داریم که در آن سعی بر استفاده از چوب و انتقال انرژی به نوک آن است. این تمرینِ انتقال انرژی است. اگرا نرژی را به نوک چوب منتقل سازید، خواهد لرزید و شما نتیجه را مشاهده می کنید. طول چوب می تواند بسیار زیاد باشد، حدود 3 تا ۳/۵ متر. در حقیقت همان نیزه است که سر آن  (به دلیل مسائل ایمنی) برداشته شده است.

* بیل واش: نقش مفاصل برای تبدیل بدن به حالتی مانند تازیانه چیست؟

* استاد یانگ جون: از (طریق) مفاصل و تاندونها انرژی بسط می یابد و این گونه بسط (انرژی) همانند تعریف ما از رها سازی (فان سونگ) است. اگر تازیانه سرعت کافی نداشته باشد بدنه ی تازیانه آویزان خواهد ماند چرا که زیادی سست است. پدربزرگم بارها گفته است: «رهاسازی سست بودن نیست. متصل کردن مفاصل و تاندونهاست.» حرکات بدنتان را تا آنجا که می توانید یکنواخت سازید. تأکید بیش از حد روی یکی از مفاصل نداشته باشید. زمانی که انرژی منتقل می شود یک حس درونی از پیوند و اتصالِ (بخشهای مختلف) بدنتان وجود دارد.

* بیل واش: وقتی که تازیانه حرکت می کند، مفصلی ندارد، هیچ خمیدگی در طول آن وجود ندارد...

* استاد یانگ جون: بله، هیچ مفصلی ندارد. دلیل این که از شما می خواهیم با بدنی یکپارچه تمرین کنید نیز همین است، برای اینکه بتوانید انرژی را به نوک منتقل کنید. نباید مفاصل را سخت کنید بلکه روش صحیح باز کردن مفاصل و باز و گسترده شدن از طریق مفاصل است. اگر تازیانه را روی زمین بگذارید به صورتی نامنظم و پیچ در پیچ قرار می گیرد.

* بیل واش: چندین بار به سرعت اشاره کردید...

* استاد یانگ جون: سرعت شما باید با حرکات تان هماهنگ باشد. اگر زیادی سخت باشید، نمی توانید آغاز (حرکت) از پاها و کمر را دنبال کنید. اگر سریع بچرخید بدنتان، که (حرکت) کمر را دنبال می کند، نمی تواند به مانند زمانی که با سرعت کمتری می چرخید، پاسخ دهد. هنگامی که سریعتر می چرخید بیشتر شبیه به تازیانه است. چالش حاضر، هماهنگ ساختن بدنه ی تازیانه با سرعت دسته ی آن است.

* بیل واش: چگونه می توانیم این چنین هماهنگی یکپارچه ای را بوجود آوریم؟

* استادیانگ جون: شما در مرکز هستید و به سمت دیگری گسترده می شوید، به عنوان مثال، گسترش از درون به سمت بیرون.  از طریق دنبال کردن ده اصل بنیادی، فرم بدنتان را اصلاح می کنید: سرکشیده به سمت بالا، سینه به داخل، پشت گرد [قسمتی از کمر که پشت سینه قرار دارد]، شانه ها و آرنج ها به سمت پایین، کمر رها و نشست کرده. به عنوان نمونه، سرکشیده به سمت بالا و نشست دادن کمر شما را در دو جهت قرار می دهد. وقتی سر را به سمت بالا می کشید و با حرکت کمر به سمت پایین، شما در دو جهت حرکت می کنید. با بالا کشیدن سر به سمت بالا، ستون مهره ها به سمت بالا کشیده می شود و با حرکت کمر به سمت پایین، ستون مهره ها در دو جهت حرکت می کند.

با گرد شدن قسمت میانی کمر، شما به سمت چپ و راست باز می شوید. حس مربوط به شکل بدنتان، از یک طرف به سوی بالا، یک طرف به سوی پایین، یک طرف به سمت چپ و یک طرف به سمت راست. دستان شما باز و گسترده شده، ناحیه ی پشتی را گرد می سازد و  شما حس می کنید، باز و کشیده هستید. بدن شما به واسطه ی سر به سمت بالا و سایر قسمتهای آن به سمت پایین حرکت می کند. بدین سان است که شما با بهره گیری از جهت های مقابل (opposing directions)، پیوستگی ایجاد می کنید. حال، زمانی که بدن با کمر به خوبی هماهنگ شود، این حرکت یکپارچه خواهد بود.

* بیل واش: اگر بازگردیم به هنرجویان مبتدی یا افرادی که علاقه به فراگیری تای چی دارند تا بتوانند در یک باشگاه یا مدرسه یا محلی که در آن هنرجویان تای چی به دنبال چشیدن طعم تای چی سنتی هستند ولی قصد پرداختن دراز مدت به آن را ندارند، تدریس کنند. اینگونه موسسات به دنبال مربیان تأیید شده هستند. چگونه به این نیاز پاسخ می دهید.

* استاد یانگ جون: به این پرسش پاسخی ساده نمی توان داد. انجمن ما تلاش زیادی در جهت کمک به افرادی که قصد مربی شدن دارند، نموده است. ما سیستم رتبه بندی مخصوصی داریم که هنرجویان مطابق آن مطالعه و تمرین کرده و آزموده می شوند و در این مراحل به پیش می روند. برای گذر از مرحله ی اول باید تلاش زیادی کرده و الزامات خاص و دقیقی که در اجرای فرم 103 حرکتی وجود دارد را برآورده سازند. پیش رفتن تا سطح چهارم و مربی مورد تأیید شدن ممکن است پنج یا شش سال زمان ببرد. این رویکرد سنتی است.

در جاهای دیگر، مربیان بسیاری هستند که در طول مدتی کوتاه، گواهی صادر می کنند. خانواده ی ما همواره علاقمند به پرورش مربیان با بالاترین سطح کیفی بوده است. ما نهایت تلاش خود را می کنیم تا استاندارد هایمان را حفظ کرده و در عین حال به این تقاضا پاسخ دهیم. یک آکادمی مربیان ایجاد نموده ایم تا تمامی آموزش ها را سامان داده و تحت پوشش در آورد، و هم اکنون (در آکادمی) در حال آزمایش ارائه گواهی برای یکی از فرم های کوتاه هستیم. در سمپوزیم پیش رو در حال راه اندازی یک برنامه ی آموزش و ارائه گواهی نامه برای فرم کوتاه 16 حرکتی یانگ هستیم. همچنین سایر سبکها را نیز تشویق کردیم که در این تلاش همراه شوند و فرآیند آموزش و ارائه گواهی نامه ی خود را ترتیب دهند. مطمئن نیستم که هنوز آماده باشند اما این هدف ماست و آنها نیز علاقمند هستند. بنابراین کار را پیش خواهیم برد. ما به دنبال یافتن راه حلی عملی هستیم. با این امید که در این مربیان جدید علاقه و انگیزه ای ایجاد کنیم تا آموزش و فراگیری به روش سنتی را ادامه دهند. در این راه با ذهنی باز پیش خواهیم رفت.

 استاد یانگ جنگ دو

* بیل واش: سوالی متفاوت دارم که به هنرجویانی مربوط می شود که مدت زمان زیادی است که به تای چی می پردازند. بعضا به مرور که سن آنها بالا می رود به میزان گذشته ترین نمی کنند. شنیدم که برخی می گویند که هر چه سن شان بالاتر می رود بیشتر به تفکر در باره ی تای چی می پردازند تا تمرین آن. آیا ادامه ی تمرین و پرداختن به فرم بدنی و فیزیکی اهمیت دارد؟

* استاد یانگ جون: صرف نظر از اینکه چقدر (در تای چی) خوب هستید، باید تمرین کنید. پدر بزرگ من هنوز تمرین می کند. مراحل فراگیری تای چی بدین صورت است: تمرین کردن حرکات تا جایی که با آنها آشنا می شوید (بدن با آنها آشنا شده و ملکه ی ذهن می گردند). از مرحله ی آشنایی با حرکات به مرحله ی درک انرژی می رسیم. پس از درک انرژی به مرحله ای می رسید که در آن ذهن شما روشن و صاف می گردد که شِن مینگ نامیده می شود: شِن به معنای روح و مینگ به معنای روشن، شفاف و صاف. نیازی به فکر کردن برای هماهنگ ساختن بدن نیست، بدن شما خود این را درک می کند. وقتی به اینجا رسیدید، احتیاجی به فکر کردن ندارید تنها باید ذهن تان را در مرکز نگاه دارید. این (مراحل) به راندن ماشین می ماند. وقتی با ساز وکار راندن آشنا می شوید تنها به آنچه باید انجام دهید تمرکز می کنید. اگر باید ناگهان بایستید نخواهید گفت: من هم اکنون باید پای راست خود را بلند کرده و بر روی ترمز قرار دهم. شما تنها این را تفکر می کنید، بدن شما آن را درک کرده و اجرا می کند. در زمانی که در خودرو با موقعیتی خطرناک روبرو می شوید خودرو شروع به لغزیدن میکند بایستی آرامش خود را حفظ کرده و در مرکز باقی بمانید [ذهن شما در مرکز باقی بماند] تا ببنید که چه کاری از شما بر می آید تا این مشکل را حل کنید. پس عملی را برمی گزینید و بدن شما قصد و نیت شما را اجرا می کند. در تای چی نیز به همین صورت است.

تای چی زنده است و منعطف، و ثابت و ایستا نیست. وقتی با یک مبتدی به تویی شو مشغول هستید می توانید آرام و رها (relax) باشید اما وقتی با فردی که تجربه و مهارت بیشتری دارد تویی شو می کنید ذهن شما شاید به آن آرامی نباشد. اگر انرژی او را نفهمید و درک نکنید ذهن شما مرکزیت خود را از دست می دهد. بنابراین راه و روش بهبود و ارتقا، تمرینات فیزیکی است. ضرب المثلی چینی وجود دارد با این مضمون: «پشت یک کوه، کوهی بلندتر هست.» گونگ فو به معنای مهارتی است که با تلاش و صرف زمان در تمریناتتان در خود پرورش می دهید. بنابراین یک روز تمرین معادل یک روز گونگ فو است. به هر مرحله ای که رسیده اید باید به تمرین ادامه دهید و همواره چیزی بیشتر و فراتر وجود دارد. به همین دلیل است که پدربزرگم به این گفته علاقمند است:

«گونگ فوی شما، هیچ پایانی برای آن نیست.»