تای چی چوان سنتی خاندان یانگ

روش الاکلنگی در نشست های تای چی

روش الاکلنگی در نشست ها (دِنگ چِنگ جین)

The Method of Dēng Chēng (蹬撑) in Stances

 استاد بزرگ یانگ جون (Grand Master Yang Jun)، نسل پنجم از اساتید تای چی خاندان یانگ

نویسنده: ادوارد مور (Edward Moore)

برگردان به پارسی: محمد علی شریفیان (Mohammad Ali Sharifian)

پیش گفتار: مقداد عبدی (Meghdad Abdi)

پیش گفتار (Foreword):

متن پیش روی شرحی است مختصر از مفهومی بنیادی در تای چی؛ هم آن که سبب پایداری در استقرارها شده و کلیدی که بستر لازم برای انتقال نیرو یا جین از پاها به بالاتنه را فراهم می کند. در زبان چینی آن را دِنگ چِنگ جین (dēng chēng jìn) می نامند و برگردان آن به پارسی روان دشوار است. این عبارت از دو بخش تشکیل شده: یک بخش در برگیرنده ی مفهوم نیرویی پیشرونده و بخش دیگر مسئول دریافت تدریجی این نیروست و به سان یک تکیه گاه عمل می کند. مترجم این مقاله جناب آقای شریفیان، که از تای چی کاران بسیار با استعداد سبک سنتی خاندان یانگ هستند، ترکیب فشار/حمایت را پیشنهاد دادند که کاملا گویای این مفهوم هست.

از آنجایی که این مفهوم در تای چی سنتی یانگ پایه ای است و باید در ذهن و بدن همه ی هنرجویان و تای چی کاران نقش بسته و بنشیند، به نظرم رسید که ترکیبی آشنا تر از واژه هایی که همچنان به مفهوم وفادار بوده و همزمان کمی روان تر و ساده تر باشند لازم است. پیشنهاد من "نیروی الاکلنگی" و نیز "نیروی پدالی" است (با در نظر گرفتن این نکته که پدال واژه ی پارسی نیست تنها عنوانی تکمیلی خواهد بود). الاکلنگ دارای یک تکیه گاه در میان است، از یک سوی نیرو وارد می شود، سوی دیگر نیرو را به تدریج پذیرفته و حرکت می کند، پُر و خالی در حرکت مشخص و متمایز بوده و در ارتباطی هماهنگ و پیوسته با یکدیگرند. در حقیقت تعامل پیوسته و نرم نیروهای پیشران و پذیرنده است که موجب حرکت روان و متعادل الاکلنگ در دو سمت تکیه گاه می شود. اگر یک طرف آن خالی از وزن باشد حرکت پیوسته الاکلنگ دچار مشکل خواهد بود همانطور که در استقرار اگر یکی از پاها خالی باشد بده بستان نیرو بین دو پا وجود نداشته و ریشه استقرار تهی ست. همچنین اگر یک سمت الاکنگ به جای پذیرش تدریجی نیروی سمت مقابل در برابر آن مقاومت کند حرکت متوقف می شود؛ به شکلی مشابه اگر پای پذیرنده در برابر نیروی وارده مقاومت کند تعادل استقرار به هم خورده و اصول حرکت در تای چی نقض می شود. بدین سان "نیروی الاکلنگی" برگردانی مناسب برای مفهوم دِنگ چِنگ جین (dēng chēng jìn) بوده و به آسانی می توان آن را به خاطر سپرد و حین تمرین آن را مرور کرد.

یکی از مواردی که سر کلاس درس استاد یانگ جون همواره از ایشان می شنوم و در استقرار پایانی هر حرکت مرتب به همه گوشزد می کنند همین حضور حس نیروی الاکلنگی در پاها ست: "حال چک کنید که آیا حس دِنگ چِنگ (蹬撑感) را در پاها دارید!" این نشان دهنده میزان اهمیت نهادینه شدن نیروی الاکلنگی در استقرار های ماست و همانطور که در ابتدا گفته شد از نکات کلیدی در تای چی خاندان یانگ است.

در مقاله ی "ساختن پی و بنیادی استوار - استقرار در تای چی چوان" از زبان استاد بزرگ یانگ جِندو (Grand Master Yang Zhenduo) در مورد نیروی الاکلنگی صحبت شده است. گفتار حال حاضر به صورت خاص و اجمالی به این موضوع پرداخته و نویسنده آن استاد ادوارد مور (Master Edward Moore) شاگرد خاص (disciple) استاد بزرگ یانگ جون (Grand Master Yang Jun) هستند. در پایان از آقای شریفیان بابت برگردان این گفتار سپاسگزارم و امیدورام در آینده کارهای بیشتری از ایشان را منتشر کنیم.

 با سپاس،

مقداد عبدی

خردادماه ۱۳۹۶

 روش الاکلنگی در نشست ها (دِنگ چِنگ جین)

در گام برداشتن ها حین حرکت در فرم، رعایت تکنیک فشار با پای عقب و حمایت (پذیرش تدریجی) با پای جلو، که "دِنگ چِنگ" نامیده می شود و برگردان آزاد آن «فشار/حمایت» (نیروی الاکنگی) است، بسیار مهم است. در انتقال وزن در فرم ها، ما اغلب با انتقال وزن از پای عقب آغاز کرده و در حالی که زانوی جلو را به آرامی خم و پای عقب را صاف می کنیم، وزن را به سمت جلو منتقل می کنیم. اگر ما استقرار را به درستی با پای جلو پشتیبانی کنیم، حس کردن این نیروی پشتیبان (در پای جلو) است که مانع از انتقال بیش از اندازه وزن به جلو می شود. احساس پُر بودن در پای جلو حرکت کل بدن (در آن جهت) را متوقف می کند. اگر در نشست، پای جلو به درستی پشتیبانی نکند و یا به شکل نادرستی خم شود که سبب خالی شدن آن گردد، اسقرار از انرژی برخوردار نخواهد بود.

در نشست کمانی، در حالی که وزن از پای عقب به سمت پای جلو منتقل می شود، ابتدا وزن را در پاشنه و سپس در سینه پا حس می کنیم. در انتها نیز پنجه های پا زمین را به نرمی در بر می گیرند. تمرکز وزن در پای جلو بر روی سینه پا (اطراف نقطه ی یُونگ چوآن 涌泉، yǒngquán) است. پای جلو در نشست کمانی باید تا جایی خم شود که زاویه ی ساق پا با زمین کمی بیش از 90 درجه بوده و نه بیش از آن تا حدی که امتداد زانو از سر پنجه ها عبور کند. در این حالت پای جلو می بایست احساس پر بودن و سنگینی کرده تا کل استقرار حسی زنده و سرشار از انرژی داشته باشد. تکنیک حمایت/فشار (نیروی الاکنگی) در نشست تهی (虚步،xūbù) نیز استفاده می شود و بسته به نوع حرکت، تمرکز وزن روی پاشنه و یا سینه پا خواهد بود.

استفاده درست از تکنیک "فشار با پای عقب و حمایت یا پذیرش تدریجی با پای جلو (نیروی الاکنگی)" در فرمها به پرورش تکنیک ریشه دواندن در حرکات کمک کرده و در پرداختن به تای چی به صورت تمرینی تمام-بدنی بسیار موثر است.

پایان